Dit jaar wilden we eigenlijk een camper huren om door Zweden en Noorwegen te toeren. Verhuurbedrijven zijn echter heel erg duur en de hond is dan ook niet welkom. We vonden toen een website waar je (oude) campers van particulieren kunt huren. Na contact te hebben gezocht met een verhuurder werd echter ineens de prijs en de kilometervergoeding aangepast. Hoe meer ik met hen in gesprek ging, hoe moeilijker het verhaal werd. Het leek wel alsof ze de camper eigenlijk niet wilden verhuren, wat ik me goed kan voorstellen…maar plaats hem dan niet op een verhuur-site. Dit bevorderde de goede vakantie-vibe niet en dus besloten we om de plannen maar om te gooien en met onze eigen auto te gaan. We stippelden snel een route door Frankrijk uit om uiteindelijk in Noord-Italië uit te komen. Het was vervolgens nog wel even een zoektocht naar zes geschikte locaties, maar ook dat lukte…

Op maandag 5 september vertrekken we dus naar de eerste locatie in Frankrijk. De kofferbak is volgepakt en Bodhi ligt gezellig op de achterbank. De rit duurt echter een stuk langer dan het navigatie-systeem eerder aangaf en telkens maar 5/6 uur rijden blijkt dus niet haalbaar te zijn. Het eerste chalet blijkt op een kleine camping in Cornimont te staan. We hadden niet begrepen dat het een camping was, maar gelukkig is het rustig, aangezien het seizoen voorbij is. Er is op dit moment maar een ander huisje bewoond, verder staat er een man in een caravan achter ons en een Nederlands stel in een tentje. Als je de huisjes even wegdenkt heb je een prachtig uitzicht op een berg. Daarnaast is er een ruime veranda waar we lekker kunnen zitten met een biertje en hapjes.

Dinsdag 6 september maken we een wandeling over de camping en zien dan bij een houtverwerkingsbedrijf een oude vrachtauto uit de tweede wereldoorlog staan. Stefan heeft nog even nagedacht of het mogelijk zou zijn om het ding naar Nederland te krijgen, maar er was niemand aanwezig om te vragen of het voertuig überhaupt te koop was. Achter de camping langs loopt een bospad dat ons naar het dorp brengt. Onderweg zien we mooie huisjes, er is ook een klein kappelletje langs de kant van de weg en natuurlijk bezoeken we ook even de grote kerk. De zon schijnt prachtig door de glas en lood ramen, waardoor de binnenkant van de kerk met vele kleurtjes versiert is. Bij het bakkertje haal ik twee vleespasteitjes, tompoucen en een stuk meringue voor de lunch. De vleespasteitjes smaken helaas naar saucijzenbroodjes die gevuld zijn met hondenvoer.

In de middag lezen we rustig een boekje op de veranda. Bodhi kan eigenlijk overal vrij rondlopen, maar ze kiest ervoor om dicht bij ons op de veranda te blijven. Ze lijkt het ook niet helemaal naar haar zin te hebben en heeft dus een beetje last van haar angstaanvallen. Blijkbaar ruikt of hoort ze hier iets wat haar niet aanstaat. Na het avondeten doen onze konten zo’n pijn van de houten stoelen dat we in bed een filmpje gaan kijken. Niet dat het bed veel comfortabeler is, want ook de matrassen zijn gigantisch hard. In de nacht horen we ook nog eens ‘iets’ knagen. In de kamer kunnen we echter niets vinden, dus waarschijnlijk zit het onder het chalet? We vinden het hierdoor helemaal niet erg om morgen naar de volgende locatie te mogen vertrekken.

Onderweg rijden we langs een hele grote begraafplaats tegen een berg aan. Stefan vindt het een beetje lastig, maar ik wil toch echt heel graag even stoppen om er een kijkje te kunnen nemen. We komen in een smal straatje terecht waar alleen maar winkeltjes zitten die met de dood te maken hebben. Er is voor familie van de nabestaanden ook een kleine parkeergarage aanwezig, waar net drie auto’s in kunnen staan. Stefan blijft met de hond in de auto zitten en mocht hij toeteren dan moet ik snel terugkomen. Ik ren dus over de begraafplaats heen en maak snel een paar foto’s. Het is echt een hele bijzondere begraafplaats en de grafstenen zijn ook veel hoger dan normaal. Na zeven uur rijden zijn we in Montchenu. Ik doe weer even boodschappen en dan gaan we op zoek naar het nieuwe huisje.

In de routebeschrijving staat dat we in een bocht een klein paadje moeten nemen, maar eerlijk gezegd weten we niet zeker of we wel bij de goede mensen het erf oprijden. We hobbelen een stukje verder over het pad en dan zie ik inderdaad het kleine huisje uit de advertentie. Het staat dus eigenlijk bij de eigenaren in de tuin, maar het heeft wel voldoende privacy en een ruime tuin. Het huisje ziet er erg leuk uit, gebouwd met ruwe stenen en oude dakpannen. De inrichting is niet erg gezellig, maar er staat deze keer wel een comfortabele bank. Bodhi lijkt het hier ook beter naar haar zin te hebben. Al doet de herdershond van de eigenaresse wel flink lelijk tegen haar. Gelukkig zit er een tuinhekje tussen en ook probeert de eigenaresse de hond zoveel mogelijk bij het hekje weg te houden. Bodhi komt alleen nog bij het tuinhekje om er stiekem even te plassen…dát zal ‘m leren :)! Als we geïnstalleerd zijn maken we snel iets te eten en kijken we daarna een filmpje.

In het huisje is ook een oud tafelvoetbalspel aanwezig en ik kan het dus niet laten om Stefan de volgende dag voor een potje uit te dagen. Het wordt uiteindelijk 1-1 en daar moeten we het ook bij laten aangezien onze ruggen pijn doen van de veel te lage tafel. In de middag rijden we naar Hauterives. In dit dorpje is echter niet veel te beleven, maar op een pleintje met een fontein vinden we wel een restaurantje. Het voelt hier heel Frans aan, wat natuurlijk niet vreemd is als je in Frankrijk bent! We bestellen een entrecote met frietjes en salade, een glaasje rode wijn en een toetje. Het is een gezellig plekje en met volle buikjes gaan we terug naar onze Airbnb.

Vrijdag 9 september gaat onze reis weer verder. We rijden dwars door de bergen heen, wat natuurlijk erg mooi is, maar soms ook best eng kan zijn. Ik begrijp niet dat je hier gewoon 90km per uur mag rijden, terwijl je in de onoverzichtelijke bochten regelmatig een wielrenner tegenkomt. Langs de kant van de weg zie ik dan ook bloemen en gedenkstenen staan. In Italië stopen we bij een grote supermarkt, waar ik een flinke tas boodschappen haal voor de komende dagen. Als ik voor Stefan een kopje koffie bestel probeert een vriendelijke man een gesprekje aan te knopen. Het gesprek verloopt niet geheel soepel aangezien ik geen Italiaans spreek en hij (uiteraard) geen woord Engels kan. Tijdens het afrekenen betaalt hij wel heel attent voor mijn koffie. Dit heb ik al vaker meegemaakt en ik moet eerlijk bekennen dat ik deze Italiaanse hoffelijkheid zeer kan waarderen.

Het laatste stuk naar het huisje in Villar Pellice blijkt een hele belevenis te zijn. We moeten een zeer stijle en smalle weg, met flinke haarspeldbochten, omhoog. Aan de ene kant van de weg is een grillige bergwand en aan de andere kant een flinke afgrond. Helaas nemen we ook nog eens de verkeerde afslag, waardoor we dus nog meer bochten moeten nemen dan eigenlijk de bedoeling was. Als we bij het huisje zijn blijken we de auto ook nog even te moeten keren op het smalle weggetje. Het zweet staat op mijn rug als de neus van de auto gevaarlijk over de afgrond helt. Gelukkig weten we het erf ongeschonden te bereiken. Het is een leuk huis met een prachtig uitzicht over de bergen. De komende vijf nachten zullen we hier verblijven.

Het bed ligt echter niet lekker; het matras is erg hard en het kraakt bij elke beweging. Stefan verhuisd midden in de nacht naar de bank, zodat we allebei nog een beetje slaap krijgen. Zaterdagochtend worden we echter wakker in de bergen van Villar Pellice en het uitzicht uit het grote raam in de woonkamer is prachtig. Het lijkt wel alsof je de hele dag naar een schilderij aan het kijken bent en dat maakt de slechte nacht dan weer goed. We besluiten om vandaag een rustige dagje te houden. Als we met de hond een rondje willen gaan lopen zien we ineens de moeder van Marco bij ons tuinhek staan. Haar twee hondjes gaan goed samen met Bodhi en dus lopen we gezellig een stukje met haar op. Ze spreekt, naast Italiaans, ook erg goed Frans. Helaas beheersen wij die taal ook niet, maar toch lukt het ons om een beetje met elkaar te kletsen. Een eindje verderop komen we Marco tegen die hout voor onze kachel staat te hakken. Het was afgelopen nacht namelijk best fris in het huisje door de harde wind buiten. Eigenlijk mag er nu nog niet gestookt worden op de berg, maar toch heb ik vanmorgen aan hem gevraagd om voor wat hout te zorgen.

Marco legt ons uit waar we het beste met de hond naartoe kunnen wandelen. Hij vertelt dat we eerst een huis zonder een dak, twee grote plateaus, een aardverschuiving en berkenbomen zullen tegenkomen. Hierna moeten we op zoek gaan naar een tempel, die bestaat uit een grote rots met gaten. Al snel verandert het bospad in een smalle bergrichel en over de keien klauteren we verder. Ik heb wel een beetje last van hoogtes en dus is die afgrond niet erg prettig. Een kleine misstap of een losse steen en we liggen beneden, en dat in combinatie met mijn duizeligheid. Onze kleine monster vindt het echter geweldig en dribbelt rap over alle obstakels heen. Bodhi gaat ook telkens precies op de rand staan en tuurt dan dreigend de diepte in…wat mij bijna een hartverzakking bezorgt! Na een tijdje begrijpen we niets meer van wat Marco gezegd heeft. We zien namelijk overal plateaus, keien, aardverschuivingen en berkenbomen. Uiteindelijk besluiten we om terug te lopen aangezien het pad ook steeds slechter toegankelijk is. Dan zie ik ineens een rotsblok liggen met daarin kleine ruimtes die inderdaad door mensen uitgehakt zouden kunnen zijn. De tempel blijkt dus niet erg spectaculair te zijn, maar de wandeling was zeker leuk. De rest van de dag relaxen we een beetje en in de avond kijken we een filmpje.

Midden in de nacht worden we dan ineens wakker van keiharde muziek, geschreeuw en gelach. Die middag zijn er nieuwe huurders aangekomen, die net aan de andere kant van het gebouw zitten. Dit waren een stel jongens en het lijkt er op dat zij vrienden hebben uitgenodigd voor een wild feestje. In de omschrijving van deze Airbnb stond dat het hier rustig en stil zou zijn, maar het lijkt nu wel alsof ze ons bed op de dansvloer van een discotheek hebben gezet. Na een tijdje stuur ik een berichtje aan Marco om te vragen of dit de bedoeling is? Het blijken de buurjongens echter niet te zijn, want ook zij hebben al bij hem geklaagd over de herrie. Het is dus een ander huisje op de berg en het geluid galmt knoerthard door de bergen heen. Marco vindt het erg vervelend, maar aangezien hij zelf op een feestje in Turijn is kan hij niet meer doen dan de politie bellen. Hij blijft de hele nacht wel netjes informeren of de politie al geweest is, maar de herrie stopt helaas pas rond 5:00 uur in de ochtend. We hebben gelukkig af en toe nog wel een beetje kunnen slapen, maar moe zijn we zeker.

Zondag 11 september besluiten we naar het dorpje Torre Pellice te rijden om daar even lekker te gaan lunchen. Op het terras van een restaurant eten we een Fusilli met wat plakjes vlees en baby-worteltjes. We nemen uiteraard ook nog een citroentaartje en Stefan sluit af met een bakje koffie. Het eten was best lekker en we zijn dan ook verbaast dat we slechts 22,00 euro hoeven te betalen. Als we in het centrum nog een ijsje eten zien we ineens Marco en zijn moeder voorbij lopen. Zij geven nogmaals aan het erg vervelend te vinden en Marco zal aankomende nacht zeker onze kant opkomen als er weer herrie ontstaat. Wij hopen echter dat het rustig blijft, want we kunnen inmiddels wel wat slaap gebruiken. Ze nodigen ons uit voor een kopje koffie en vertellen over de geschiedenis van het huis en de bezienswaardigheden in de buurt.

Hierdoor besluiten we direct door te rijden naar Cavour om daar het abdij te bezoeken. De kerk is helaas gesloten en verder is er maar weinig te zien. We drinken daar wel even een kopje thee om de maïs-koekjes te kunnen proeven, zoals Marco ons heeft aangeraden. Op de terugweg halen we ook direct even boodschappen zodat we niet nog een keer extra de berg op en af hoeven te rijden. Na het eten gaan we met een schaal kaas, worst, chocolade en chips weer een filmpje kijken. Bodhi vindt het super gezellig om dan bij ons op een krappe eetkamerstoel te liggen.

Het is afgelopen nacht gelukkig rustig gebleven en we hebben dus heerlijk geslapen. Als ik in de ochtend met de hond aan het spelen ben schiet het echter in mijn rug. Mijn onderrug en bil doen heel erg pijn en ik kan zelfs even niet meer op dat been staan. Ik probeer rustig alle spieren een beetje op te rekken en smeer mijn rug in met balsem. Na een korte wandeling met de hond gaat het gelukkig wel weer iets beter. We wassen onze vieze kleding op de hand en hangen vervolgens de hele tuin ermee vol. De rest van de dag zitten we rustig met een boekje in de tuin en maken wat mooie foto’s van Bodhi. Zij heeft het hier ook naar haar zin.

Dinsdagochtend 13 september kan ik het bed bijna niet meer uitkomen. Mijn rug is zo stijf dat Stefan me zelfs moet helpen bij het traplopen. Na de nodige rek- en strekoefeningen komt de bewegelijkheid gelukkig weer terug en neemt ook de pijn een beetje af. We gaan Sacra Di San Michele bezoeken in Sant’ Ambrogio Di Torino. Op een leuk plein in Pinerolo eten we eerst even een pasta en een (soort van) carpaccio. Een glaasje Aperol Sprits en een bordje met mini gebakjes maken het feestmaal compleet. Het is vanaf Pinerolo nog een uurtje rijden, maar de naamborden zijn zo vreemd geplaatst dat het lastig te vinden is. Uiteindelijk komen we dan toch op onze bestemming aan. Een vriendelijke vrouw geeft ons haar parkeerkaartje dat nog de hele dag geldig blijkt te zijn. Helaas mogen hondjes niet mee en dus blijven Stefan en Bodhi buiten wachten. In de kerk moeten heel wat trappen beklommen worden en mijn rug protesteert hierdoor regelmatig. Er lijkt ook werkelijk geen einde aan het komen, maar uiteindelijk bereik ik dan toch hijgend en zwetend de top. Het uitzicht is prachtig en ook de kerk is erg de moeite waard. We halen op de terugweg een pizza en peuzelen deze tijdens een filmpje op. Vandaag is het alweer onze laatste dag hier, morgen gaat de reis verder…

Vandaag (woensdag 14 september) hoeven we maar een uurtje te rijden. Ons huisje in Fenestrelle ligt namelijk slechts een paar bergen verder. De weg naar dit huisje is minder stijl en ook breder, waardoor het een stuk beter te berijden is. Alleen het laatste stukje is een belabberd geitenpad vol met keien. Op de aangegeven plek parkeren we onze auto en vanaf hier moeten we lopen. Het is een beetje bewolkt en het waait ook best hard. Stefan moet nu wel heel vaak op en neer lopen om alle bagage bij het huisje te krijgen, aan mij heeft hij op dit moment (door de rugpijn) niets. Een aantal huisjes zijn opgeknapt en worden periodiek bewoond en de rest kan wel een aardige opknapbeurt gebruiken. Op dit moment is er verder niemand aanwezig…we hebben de hele berg voor ons alleen! Wat een rust en wat een uitzicht!

We besluiten om eerst te gaan eten en dus parkeren we de auto bij een Trattoria in het dorp. Ik verheug me enorm op een heerlijke Italiaanse maaltijd. Dan verschijnt er ineens een Aziatisch meisje en zien we tot onze verbazing alleen rijstgerechten en pasteitjes op de menukaart staan. Nondeju, nu ben ik eindelijk weer eens in Italië en dan krijg ik nog geen pasta!! Het meisje is erg vriendelijk en daarom doen we maar net alsof we van de saaie witte rijst met doperwten genieten. We gaan vervolgens op zoek na een grote supermarkt om voor een paar dagen boodschappen te kunnen halen, maar er blijkt niets in de buurt te zijn. De eerste grote winkel ligt volgens Google op een uur rijden. We rijden door verschillende toeristische ski-dorpjes en ik ben inmiddels alweer misselijke van alle bochten en kronkelwegen. Helaas blijkt de supermarkt bij aankomst helemaal niet groot te zijn en is het er ook nog eens behoorlijk prijzig. Het lukt me uiteindelijk toch om met het beperkte aanbod een paar gerechten te bedenken, waarna de rit weer slingerend terug naar het huisje gaat.

Het is koud en vochtig op onze berg, maar het is wel mooi om de wolken van heel dichtbij (1500m) voorbij te zien trekken. In het huisje is het ook behoorlijk koud en de pelletkachel wil met geen mogelijkheid starten. Inmiddels hebben we het al zes keer geprobeerd en er ligt dus al een flinke berg blokjes in het bakje…maar de boel ontsteken vertikt ie! In het huisje is ook nog een openhaard aanwezig, maar hiervoor hebben we helaas geen hout. Uit pure wanhoop sleep ik dan het mobiele kacheltje uit de badkamer de woonkamer maar in. Deze heeft uiteraard niet voldoende capaciteit, maar samen met een dekentje is het zo wel te vol te houden op de bank.

De volgende ochtend is het uiteraard nog steeds erg koud in het huisje. Stefan gaat buiten op zoek naar een plek waar zijn telefoon bereik heeft. Op onze berg is namelijk weinig bereik en soms moet je dus een stuk lopen om je mobiel te kunnen gebruiken. Ik heb ondertussen houtblokken in de schuur gevonden en ondanks dat ik nog nooit een openhaard heb aangestoken, lukt het me toch om met stukken papier en dennenappels een groot vuur te realiseren. Ik ben dus best trots op mezelf en ook enorm blij om eindelijk weer wat warmte te voelen. Inmiddels heeft Stefan de eigenaresse gebeld en niet veel later verschijnen er twee mannen die het probleem met de pelletkachel verhelpen. De zon is inmiddels gaan schijnen en het is hier nu dus prima vertoeven. Bodhi heeft het ook enorm naar haar zin en ligt regelmatig op haar rug in het gras (en schapenpoep!) te rollen. De buurtkat Simba vind ze minder leuk en ze baalt dat ze er van ons niet achteraan mag jagen. We genieten verder de hele dag van het mooie uitzicht, de stilte, het warme zonnetje en tussendoor draaien we ook maar even een wasje. Wat een heerlijke plek is dit!

Vrijdagochtend 16 september worden we wederom door een warm zonnetje begroet en we besluiten om na het ontbijt de wandelroute (die naast de auto begint) te gaan lopen. Het pad gaat flink omhoog door een bos. Er zijn waterstroompjes, bruggetjes en we zien zelfs twee herten wegrennen. Twee uur later komen we moe maar voldaan terug bij het huisje. Volgens de voorspellingen gaat de temperatuur vanaf morgen omlaag en dus besluiten we om vandaag lekker in het zonnetje te blijven zitten. Eind van de dag lopen we wel even een stukje van de berg af, op zoek naar een 4G-verbinding om te kunnen internetten. Als blijkt dat we niet echt iets gemist hebben gaan we snel weer terug in onze prikkelvrije-bubbel!

Zaterdag 17 september staat er inderdaad een harde wind en dus besluiten we om naar het dorpje te rijden. In het dal is het een stuk aangenamer, minder wind en 23 graden. Nu wil ik toch eindelijk eens echt Italiaans eten! Op internet vinden we een restaurant met goede recensies. Alleen zijn we in ons enthousiasme wel te vroeg voor de lunch en daarom bestel ik eerst een heerlijke Aperol Spritz. We zitten buiten op het terras in het zonnetje waardoor het wachten helemaal niet vervelend is. Als voorgerecht krijgen we een ‘courgette-taartje’ en gepaneerde kip. Daarna een lekker stukje lasagne met een glaasje rode wijn en we sluiten af met een heerlijke tiramisu. Wat hou ik toch van dit land!!

We wandelen nog een beetje door het dorp en ik geniet van de smalle straatjes, de oude deuren en de balkonnetjes met vrolijke bloemen. Dan rijden we naar Pinerolo, aangezien we zeker weten dat hier wel een grote supermarkt is. In de avond kruipen we met een bord vol verschillende kazen en worst op de bank voor een filmpje.

Vandaag is het alweer de laatste dag in Italië. Ik heb geen zin om morgen weer verder, of eigenlijk terug, te moeten reizen. Ik zou hier prima kunnen wonen…al is het in de winter waarschijnlijk wel afzien op zo’n hoge berg. We rijden aan het einde van de ochtend naar een fort, maar dit blijkt niet echt de moeite waard te zijn. We besluiten dan om weer naar het restaurant van gisteren te gaan, om nog eenmaal van het lekkere Italiaanse eten te genieten. Deze keer beginnen we met een kaasje uit de oven en een vleesgerechtje. Als eerste gang nemen we een gnocchi met kaassaus en een gevulde pasta. De tweede gang is een heerlijk stukje mals vlees met aardappeltjes en groenten. En ondanks dat het eigenlijk niet meer past, proppen we er toch ook nog een toetje in.

We bezoeken nog even een kerkje in de buurt en dan rijden we terug naar het huisje. Daar blijken we ineens buren te hebben! Er zijn een man, een vrouw en een hond in het huisje verderop aanwezig. Daarnaast komen er ook wandelaars voorbij lopen. Bodhi gaat flink tegen iedereen tekeer, alsof deze hele berg haar domein is. Haar haren staan vanaf de nek tot aan haar staart overeind, maar niemand is echt onder de indruk van haar machtsvertoon. Ik begrijp het ergens wel, ook ik vind het erg fijn op de berg en wil dit liever met niemand delen :)!

Maandag 19 september laden we alle spullen weer in de auto. Het is nu extra zwaar omdat ik een grote platte steen mee wil nemen, dan heb ik thuis nog mooi een herinnering aan ‘onze berg’. Rond 10:00 uur vertrekken we richting Frankrijk. De weg gaat uiteraard weer dwars door de bergen heen en ik zie dus al snel weer groen van de misselijkheid. Zelfs Bodhi moppert af en toe vanaf de achterbank, ook zij lijkt soms wagenziek te zijn. De omgeving is echter wel erg mooi en we zien deze keer zelfs een wit besneeuwde bergtop!

Begin van de avond komen we dan eindelijk in Saint-Symphorien-des-Bois aan. Laure staat ons al op te wachten, een oudere vriendelijke man. Hij laat ons enthousiast alles zien en heeft zelfs wat drankjes en potjes jam voor ons in de koelkast gezet. Het lijkt een beetje alsof we in een oude gaarkeuken terecht zijn gekomen, het oogt niet echt gezellig en ook hier ruikt het weer naar schimmel. Voor Laure weggaat trekt hij nog snel even een flesje witte wijn open en we proosten samen op onze vakantie. Als hij weg is verhuizen we eerst twee schermerlampjes van de slaapkamer naar de leefruimte toe, zodat die vreselijke tl-verlichting uit kan. We smijten de overgebleven Italiaanse kaas en worst op tafel en schenken onszelf nog een glaasje wijn in. Het is inmiddels best wel frisjes binnen, maar de radiatoren worden helaas niet warm. Rond middernacht duiken we moe ons bedje in.

De volgende ochtend schijnt het zonnetje vrolijk en we gaan met Bodhi op het erf spelen. Buiten is het erg landelijk; je hoort de kippen in hun ren kakelen en in de verte staan grote witte koeien. Bodhi rent dan ineens (met de bal in haar bek) de stenen trap bij de voordeur op en klapt hard met haar snoet op een trede. Ik zie dat ze flink over haar neus likt en dus waarschijnlijk pijn heeft. Als ik haar bekijk blijkt ze een sneetje onder haar oogje te hebben. Stefan denkt dat het qua diepte wel meevalt en dat het dus niet gehecht hoeft te worden. Een paar minuten later zie ik echter ook ineens bloed in haar sikje. Gelukkig blijkt ze al haar tandjes nog te hebben, maar op haar (inmiddels) dikke onderlip prijkt wel een schaafwond. Paddy heeft ons voor de vakantie een overlevingspakketje meegeven en dus kunnen we Bodhi nu een ontstekingsremmend middel geven. Na al deze commotie gaat Stefan snel naar de bakker toe om een verse stokbrood voor het ontbijt te halen.

’s Middags bezoeken we een brocante-winkel, waar ik een leuk houten kistje koop. Een eindje verderop staat ook nog een heel mooi kerkje, zonder veel opsmuk, maar met prachtige pilaren en ronde welvingen. We rijden dan naar een kasteel in La Clayette, maar deze blijkt niet open te zijn voor bezoekers. Bij het ‘vvv-kantoor’ werkt echter een leuke vrouw met een vlotte Engelse babbel. Zij wijst, met behulp van een plattegrond, alle bezienswaardigheden in de omgeving aan. We besluiten om een rondje langs een aantal van deze punten te maken. Eerst laten we de hond even rennen op een veldje en ondertussen eten wij de zoete broodjes van de bakker op. Hierna rijden we naar een uitzichtpunt, met wederom een kerkje, in Dun. Vanaf daar zien we in de verte ook de grote brug in Mussy-sous-Dun. Vervolgens rijden we naar Saint-Maurice-Les-Chateauneuf, waar we nog een kerkje bekijken. Ook bezoeken we nog een brocante, maar deze heeft alleen een flinke berg rommel liggen. Dan zijn we inmiddels wel klaar met het rondrijden en besluiten we om terug naar het huisje te gaan.

Woensdag 21 september vervolgen we onze reis richting Nederland. De volgende stop is Corbeny en hier verblijven we in hetzelfde huisje waar we in de lente ook een lang weekend geweest zijn. Onderweg stoppen we even bij de Burger King, waar het enorm druk is en alle bestelzuilen van slag zijn. Als we eindelijk met onze bestelling op het terras zitten moeten we erg lachen om een tienermeisje aan het tafeltje naast ons. Ze is doodsbang voor Bodhi (of eigenlijk voor alle honden) en slaakt dus regelmatig een kreet of springt soms zonder reden van haar stoel af. Bodhi zit echter braaf onder onze tafel en snapt niets van al het gegil. Het meisje geeft aan ook Nederlandse les op school te krijgen, waarna ze een paar Duitse woordjes zegt ;). Helaas zien we pas later dat de Burger King de kosten tweemaal van mijn rekening heeft afgeschreven.

In Corbeny checken we eerst even in en maken zo goed als het gaat een praatje met de eigenaren. Dan gaan we boodschappen doen en rond 21:00 uur zitten we dan eindelijk aan een salade. We houden een rustig filmavondje en gaan dan lekker slapen.

Donderdag 22 september gaan we naar de brocante-winkel die net om de hoek zit. Hier koop ik een leuke Afrikaanse lijst en oude metalen gieter voor 10,00 euro. Op een terrasje drinken we een kopje koffie en bij de bakker halen we brood voor morgenochtend. Dan zien we ineens een fruit-automatiek waar boeren en mensen uit de buurt hun goederen verkopen…eigenlijk dus een gezonde FEBO :)! Wij ‘trekken’ een potje zelfgemaakte jam en honing. Uiteraard lopen we ook nog (inmiddels bepakt en bezakt!) langs de wijnboer om, net als vorige keer, twee flessen bubbels te kopen.

Terug bij het huisje kruip ik nog lekker even in de hangmat om van het zonnetje te genieten. De bomen zitten deze keer vol appels en Bodhi smult er lekker van. Zij is namelijk dol op appels. Net als de vorige keer vermaken we ons hier prima en wederom fantaseren we hoe het zou zijn om in dit huisje te wonen. Einde van de dag schuiven we een pizza in de oven en kruipen weer lekker op de bank met een filmpje. Dit is dan echt de laatste avond van de vakantie, morgenmiddag zijn we weer thuis.